“Atlıkarınca” (Raundabout), Stop-motion, 2010
18 Şubat 2011 Cuma
Pasajlar
 |
“PASAJLAR” (Passages), Video Projection, 2010 |
Bu video, bir kişini karşılaştığı bir takım görselleri, tıpkı flaneur gibi toplamasını (biriktirmesini) anlatır. Fakat o, flaneur’un pasif gözlemci eyleminden çok bu görsellere müdehale ederek , kendini farklı eylemler ve mekenlar içerisinde bulur. Renkli görsellerin büyüsüne kapılıp puzzle’ı tamamlamaya çalışan bir çocuk gibidir. Fakat bir sona ulaşamaz ve öyküden öyküye gezinir. Bu görsellerele kendisine klavuz oluştururken bir şehir oyununa dahil olmuştur artık. Bu sitüasyonist oyun gündelik hayatta geçer. Bu görseller aracılığıyla deneyimlenen olaylar içerisinde sürüklenir (dérive).
Videonun yansıtıldığı yüzey, izleyiciyi bu deneyime dahil ederken, onları da hareket ederek kendi görsellerini yakalamaya itmektedir.
This video is about images that person faces with. The person collects the images like flaneur. However, he finds himself in different places and acts by interfering these images rather than flanuer’s passive observation. He feels like a child who tries to complete puzzle after being impressed with colorful images. Yet, he could not come to the end, he travels tale to tale. He involves in a city performance now while he creates a tap for himself by using these images. This situationist performance becomes a part of casual life.
While the projection surface of video includes the audience to this experience, it forces the audience to capture their own images.
Fragments-I
 |
“Fragments” Oil on MDF 15X20X5,10,15,20 2007 |
Bir kişiye baktığımızda gözümüz hiçbir zaman kıpırdamadan durmadığı, sürekli hareket ettiği için o kişiyi hayal ettiğimizde zihnimizde değişik imgelerden meydana gelen bir bileşim oluşur. Benim amacım bu durumu fiziksel olarak ta gerçekleştirip bakma eylemini sorgulamak. hareketli puzzleda olduğu gibi, farklı yüzeylere yerleştirilmiş bir çok imge ve bunun bize sunduğu sonsuz veryasyon. Bu parçalardan her biri bütüne işaret etseler dahi bağlamlarından söküldüğünde soyut birer görüntüye dönüşürler.
Farklı yüksekliklerdeki yüzeyler üzerine yerleştirdiğim bu görüntüler, bir anı değil bir süreci vurgular. Bu süreç bitmiş ve görüntüler bu esnada girebilecekleri tüm hallere girmişlerdir. İşte o periyod içindeki farklı zaman ve durumların birlikte oluşturduğu bütüne işaret eden parçalardır.
Parçalar arsındaki derinlik farkı zamanın akışını ve seyircinin hareketini temsil eder. Düz bir yüzey bu süreci içermez, bunun olması için aynı imgeleri içeren görüntülerin arka arkaya sunulması gerekir. Tıpkı stop-motion tekniğinde olduğu gibi. Benim yapmaya çalıştığım ise tek bir görüntüyü parçalamak ve bu hareketi farklı yükseklikte yüzeyler kullanarak sunmak. İzleyicinin hareketiyle birbirinin ardında kalan görüntüler ile farklı bir deneyim yaşatıp bakma eylemini sorgulamak. Görüntü ve algıyı bozup yeni baştan yapılandırmak.
Farklı yüzeylere yerleştirdiğim bu görüntüler aynı zamanda bir otoportre niteliği taşımakta. Kendi görüntülerimden oluşan bu parçalar bir araya geldiklerinde dahi sadece daha büyük bir parçayı oluşturmakta, bu durumdan amacım izleyicinin görme sınırlarını aşıp hayal gücünü kullanmalarını sağlamak. kişiye veya görüntüye dair daha fazla ayrıntılar bulunabilecek görseller sunmak. Hafızamızda kişiye dair oluşan farklı görüntülere dikkat çekmek. Kişiye ait detaylar onu en iyi ifade eden parçalardır. Kişinin kimliğine ve toplumsal duruşuna karşı daha yalın ipuçları sunarlar.
Fragmanlarda belirtilen ve hafızada yer eden imgenin en doğrudan, en saf kaydına yönelik bütünü arayışlarını içerir. Ona bakanı imgeden imgeye devinen bir göz hareketi olarak özümser.
When we imagine a person, he/she consists of a combination of different images in our minds. The aim of this work is to question the act of looking by performing it physically. Even if each of these items point to the whole image, they are transformed into abstract contexts when they separated from whole image. These images are placed on surfaces of different heights emphasize a process, not a moment. The difference between the items’ depth represents the passage of time and the movement of the audience. The goal is to question the act of looking behind the remaining images due to the viewer’s movement, to reconfigure all over again after disrupting the image and perception.
Akrilik - Yağlı Boya
Gerçeklik nesnelerin kendi öz sınırlarında değil aslında diğer nesnelerle olan ilişkilerinde gizlidir. Bu anlamda seçilen nesne çevresindeki nesneler içerisinde yalnızca bütünün bir parçası konumundadır. Üzerinde durulması gereken şey bütünü anlatabilecek en önemli parçayı doğru seçmek ve doğru ilişkilerle ifade etmektir. Böylelikle oluşturulan bu parçaların her biri kendi başına da var olabilir. Bu fragmanları bağlamlarından sökerek birbirlerini açıklayacak tarzda yeni baştan düzenlemektir.
Düşünsel ve estetik fragmanlaşma, toplumsal parçalanmanın, modernleşmeyle birlikte bireylerin yalıtılmalarının, yalnızlaşmalarının, yabancılaşmalarının belirtisidir. Parçalar daha berrak, daha itaatkar olurken bütünlük silinir.
Bu noktada izleyicinin aktif katılımı söz konusudur. Olaylar hakkında çıkarım ve tahminlerde bulunduğumuz gibi, eksik bırakılmış bu parçalar, bilinmeyenlerin arayışı, hikayenin tamamlanması için izleyenin uğraş içine girmesini sağlar. Bu görseller eksik birer cümle gibidir.
Burada önemli olan, izleyenin yorumlamaya çalışması sırasında zihninden geçen karışık düşünceler bütününün zihinden geçme eylemidir. Bu zihinsel süreçte amaç; izleyenlerin bir yandan kendi hikayelerinin peşine düşmesini sağlamaktır. Sonuç; eksik parçalar nedeniyle kesin bir yargıya varamayan izleyenin zihninden geçen karışık düşünceler bütünü sayesinde oluşacak olan tekinsizliktir.
Reality is not in the borders of their own objects, infact it’s hidden in their relationships with other objects. In this sense the selected object is only a part of the whole around the other objects. One thing to focus on is to choose the most important part that to be able to tell us the whole thing and express it with the right relationships. In this case, each of these pieces are created can also exist on its own. This is to regulate these fragments by removing them from their scratches.
Intellectual and aesthetic fragmentum are an indication of individual insulations, isolations, alienations along with modernization of social fragmentation. The integrity will be deleted whilst tracks are being clearer and more obedient.
At this point, active participation of the viewer is important. These parts which are incompleted or the unknowns are being searched allow the viewer to enter into occupation as we have some predictions and inferences about the situations. These images are like the missing sentences.
The important thing is, the activity of mixed thoughts passing through the minds during the viewers try to construe. The purpose of this mental process is to achieve the audience to pursue their own stories. The result is an uncanniness which is created by the whole of the mixed thoughts passing through the viewer’s minds which are not be able to get the fact because of the missing pieces.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)